De betere clubs zijn hoerenhuizen

“De betere clubs zijn hoerenhuizen”
Een beetje zeiler verliest verliest tenminste één keer zijn plunjezak, belandt in een vechtpartij en eindigt in een hoerenhuis. Uiteraard moet de zeebonk de volgende dag varen en hangt dan kotsend van de drank over de reling. Als Joshua aan de slag gaat als delivery schipper overkomt hem meer dan waar hij op rekende en kan hij een aantal  van deze must do´s doorstrepen.
Tijd voor iets anders
Jolly en ik hebben drie weken aan een teak dek gewerkt op een vijftig meter motorjacht; nieuwe naden aanbrengen, teak planken vervangen en reparaties uitvoeren. Ik word regelmatig gevraagd om charterboten naar de andere Caribische eilanden te brengen. En omdat we genoeg hebben van het teakstof, nodig ik hem uit om als mijn maat een delivery te varen vanuit Sint Maarten.
Van de regen in de drup
Blij ronden we het werk af aan boord van het motorjacht, pakken onze tassen en nemen de taxi naar het vliegveld. We hebben uiteraard twee uur vertraging maar zijn niettemin in een goede stemming. Eenmaal op Sint Maarten wachten we op onze tassen met eten, zeiluitrusting en boeken maar helaas. De verantwoordelijke van de airline zegt dat hij het gaat regelen. Een half uur later vertelt de beveiliger echter dat de man naar huis is gegaan. Te veel moeite waarschijnlijk.
Zure gezichten
We nemen de taxi naar de haven en rijden zonder tassen langs McDonalds die als enige nog open is. Eenmaal aangekomen op de haven hangt er geen briefje welke boot we moeten hebben. We strompelen langs de pontons om een charterboot uit te zoeken zonder gasten en nestelen ons aan boord. Met zure gezichten eten kauwen we onze koude friet en hamburgers weg. We besluiten om deze ellende snel in te ruilen voor een bar en wandelen naar wat er uitziet als een kleine club. Als ik de deur open en naar binnen loop weet ik niet wat ik zie.
“De betere clubs zijn hoerenhuizen”
In een grote zaal staat een bar met daaromheen ongeveer dertig vrouwen, de een nog schaarser gekleed dan de ander en meestens in niet meer gekleed dan een string en bh.Voordat we de bar überhaupt bereikt hebben zijn er twee op ons afgestapt. We proberen hen te ontwijken en onze biertjes te drinken maar gedurende  het volgende een uur probeert de een na de ander tegen ons op te rijden, tussen de benen te grijpen of vraagt of we even van bil willen gaan. We hebben geen zin om terug te gaan naar de boot zonder eten of drinken en blijven nog een aantal biertjes hangen. Stoïcijns proberen Jolly en ik een gesprek te voeren maar pas na een goed uur geven de dames het op. De dames beginnen even later aan een dansparade op de bar waar verschillende mannen dollar briefjes tussen hun “kleding” steken.  Eenmaal in de haven vraag ik een dronken zeiler of alle clubs op Sint Maarten hoerenhuizen zijn. Hij antwoordt laconiek: “de betere wel!”
Op de knieën gebracht
De volgende dag blijkt dat we een 38 voet catamaran naar Antigua gaan brengen. Ik heb het niet zo met de drijvende caravans en ben benieuwd. We varen de haven uit en rammen het gevaarte tegen de golven en de 25 knopen wind in. Ongelofelijk wat een lompheid. Het monster schudt, beeft en slaat en het lijkt of we in een ruimteschip in en meteorietenstorm zitten. We kijken allebei benauwd en en paar uur later zie ik Jolly wegrennen naar de wc. Ik voel mij niet veel beter en ga over tot mijn normale zeeziekte strategie en begin te eten; pizza wel te verstaan. Maar het is reddeloos en na twaalf uur op zee doe ik wat ik sinds vier jaar niet gedaan heb . Ik ga naar het achterdek waar ik de pizza in een grote straal aan de vissen voer. Ik kan het niet geloven; op mijn knieën gebracht door een catamaran, wat een vernedering!  We varen de nacht door en meren het onding in de ochtend na 18 uur ellende op de afgesproken plek in Antigua. Met de staart tussen de benen verlaten we het gevaarte en ik weet niet hoe vlug ik naar mijn scheepje en vriendin moet zien te komen. Ik kruip meteen in bed, aah héhé – Hope sweat home!