Einde droomreis, of toch niet?

De laatste vijf jaar maakte ik een droomreis. Met mijn zeilboot Hope vertrok ik uit Nederland en zeilde de horizon achterna. Al snel leerde ik mijn grote liefde Katia kennen op Sao Vicente, een eiland van de Kaapverden. Ze ging met mij mee en samen voeren we de laatste jaren naar vijf continenten. We komen op bijzondere plekken, ontmoeten mooie mensen en genieten. Waarom dan stoppen?
Deze reis is voor mij een jongensdroom die uitkomt. Ik zeil sinds ik één jaar ben en vind het stoer om met de wind naar mooie plekken te varen. Als je de wereld rondzeilt, dan is er eigenlijk geen brug te ver. Wereldzeilen is voor mij de perfecte combinatie van zeilen en vooral reizen. Want hoewel ik graag zeil, zijn de bestemmingen onze beloning voor de lange periodes op zee. Die houden ons gemotiveerd bij storm of een lange saaie oversteek.
Het afgelopen jaar in de Stille Zuidzee was de climax van ons avontuur. Hier troffen we prachtige mensen, ongekende gastvrijheid en schitterende natuur. We kregen bij aankomst bijna altijd een bloemenkrans om en de mensen voelden zich trots als het ons aan niets ontbrak. Ze gaven ons eten, drinken en verse voorraden voor onze reis. Op onze beurt gaven we hen presentjes voor het leven op de eilanden.

Zuid Oost Azië en stoppen is bespreekbaar
Maar nu zijn we in Zuid Oost Azië aangekomen en stoppen is opeens bespreekbaar geworden. De traditionele VOC route terug naar Nederland gaat namelijk langs Zuid Afrika en Kaap de Goede Hoop. Dat staat ons tegen, want het is ruim 13.000 mijl zeilen en deze route is weinig interessant. Ook al omdat we eerder over de Zuid Atlantische Oceaan voeren en uitgebreid in Zuid Amerika en het Caraibisch gebied zeilden. De enige nieuwe bestemmingen zouden Zuid-Afrika en Mauritius zijn. Misschien wat blasé, maar we vinden dat weinig “beloning” voor de enorme afstanden.

Het alternatief is dat we over de Rode Zee via Suez varen. Vanuit Maleisië is het “slechts” 5000 mijl tot de Middellandse Zee; een peulenschil. Binnen een paar maanden kunnen we al in Cyprus zijn en dan zijn we bijna thuis. Bovendien is piraterij bij Somalië fors teruggedrongen. Vorig jaar was er door de internationale marine missie zelfs geen enkele piratenaanval meer. Ook komt het doordat schepen en jachten met particuliere beveiligers tegenwoordig terugvechten.

Oorlog en terrorisme. Maar ook al is piraterij teruggedrongen, we lezen dat oorlog en terrorisme in het Midden Oosten toenemen. Bovendien zijn er regelmatig incidenten waarbij “vissers” gewapend met AK47 geweren door particuliere beveiligers worden afgeschrikt. Wij verafschuwen geweld en het is de vraag hoe “vissers” reageren op een vrolijk zwaaiend ongewapend stelletje zoals wij. Ook zien landen als Somalië, Yemen of Saudie Arabië jachten liever gaan dan komen. Dit vinden we niet echt een aantrekkelijk vooruitzicht.
Heimwee. Maar de belangrijkste reden dat we aan stoppen denken heeft misschien wel te maken met onszelf. We missen de polder en fantaseren steeds vaker over een leven in Nederland. Over een huisje in Utrecht of Amsterdam en over de gemakken van een modern leven. Over lang douchen, een groot bed, ‘s ochtends naar werk gaan en zoiets alledaags als keuzevrijheid in de supermarkt. We missen Nederland en -misschien wel belangrijker – onze vrienden en familie.
“Een echt rondje is mooier dan een bijna rondje”
Maar in alle eerlijkheid, zoals Epco Ongering schrijft “een echt rondje is toch mooier dat een bijna rondje aarde”. En dat is ook zo. 5000 mijl is bovendien echt “peanuts” vergeleken met de 15.000 mijl die we alleen al het afgelopen jaar zeilden. Gister raakten we geïnspireerd door onze goede vrienden van zeiljacht Tinkerbel. Zij voeren vorige maand met hun twee kanjers van kinderen door de golf van Aden langs Somalië en zijn nu in Djibouti. Het stikte onderweg van de marineschepen en helikopters en ze voelden zich echt veilig. Wel, als zij het kunnen, waarom wij dan niet?
Moeten we de handdoek wel in de ring gooien? We hebben onze Hope inmiddels te koop gezet, maar wij hoeven de boot natuurlijk niet te verkopen. We gaan er nog maar even een nachtje over slapen. Eerst maar eens in mei op vakantie naar Nederland en Kaapverdië. Wie weet hebben we daarna weer de moed hervat om verder te varen.