Gevangen in de doldrums

Gevangen in de doldrums
Ik schrik wakker als ik hoor hoe onze motor toeren verliest. Ik spring op en struikel richting de uitknop maar het is al te laat. Lucht dringt de brandstof binnen en de motor stopt. Een luide pieptoon vrijwt ons nog even lekker in dat dat de diesel op is. Ik draai het contact om en het wordt stil. Er is geen wind. Ik hoor het water klotsen tegen de romp terwijl we dobberen op de deining van de eindeloze stille oceaan. Katia kijkt mij verschrikt aan.
El Nino
Voor deze zomer voorspelde het Amerikaanse weerinstituut NOAA 60 – 70% kans op El Nino in de Pacific. Wat dat kan betekenen voor ons? Geen wind, of omdraaiing van de passaatwind; een regelrechte ramp. Sinds eind vorig jaar zijn er al diverse El Nino indicatoren aanwezig. We spraken in Panama een solo zeiler die 2 maanden rond de westkust van Zuid Amerika dobberde zonder wind. Tot nog toe is de passaat in de Zuid Pacific echter prima ontwikkeld en trekken wij ons weinig aan van de kansberekeningen van de weermannen.
Vast in de doldrums
Toen we uit Las Perlas vertrokken hadden we voor 600 Mijl diesel mee. Dachten we. Tegen de verwachtig kregen we sterke stroom tegen en moesten hoge toeren draaien om met moeite 4 knopen aan te tikken. Na 400 mijl is de tank leeg en hebben we nog maar twee volle jerricans aan dek staan. Ik leg mij er bij neer en vul de tank met de diesel aan dek. Als de motor wat is afgekoeld duik ik het warme motorruim in om de brandstofleidingen te ontluchten. Met nog 20 motoruren en 3600 mijl voor de boeg, rest ons maar een ding; zeilen hijsen.
Op zoek naar onweersbuien
De doldrums liggen bij de evenaar en zijn door de vochtige zeelucht broedplaats voor onweersbuien. Nu houd ik liefst een gezonde afstand van onweer maar de buien brengen wind en dat hebben we nu juist nodig. Nood breekt wet dus we gaan op zoek naar onweersbuien. Het lukt ons om een halve nacht voor een onweersbui uit te blijven zeilen op de wind van de bui. Als de bui na een paar uur met veel geweld over ons heen trekt valt de regen urenlang in dikke stralen en vul ik de watertanks. De volgende ochtend draait de wind en worden we door de stroom weer een stuk terug geduwd. We varen 8 uur lang en eindigen waar we begonnen.
Hakuna matata
Ondanks ons gebrek aan voortgang doen we het lekker hakuna matata. De doldrums horen er nu eenmaal bij. Ik ving een grote Dorade en deze lekkere vis was de laatste dagen basis voor een driedaags banket van Kaap Verdische gebakken vis, Japanse sushi en Panamese Cevice. Verder zien onze fruitvoorraden er prima uit en afgezien van een zwaar geblaarde verbrande rug (uurtje zon zonder smeren) zijn we lichamelijk in prima conditie. Bovendien is er net wat wind opgestoken en is het nog maar 170 mijl naar de evenaar. Nog een maand en dan zijn we in Polynesie!
Joshua zeilt met tuigage Carl Stahl Yachting
Deze blog is verzonden met mijn Xtreme Districts Iridium Go