Laatse reis zeebonk eindigt in drama

 
Het zou de laatste reis worden voor de Engelse 67 jarige Philip. Na 25 jaar de wereldzeeën bezeilen wilde hij nog één keer naar een nieuw land varen om zich tot het einde van zijn dagen te vestigen. Ik interviewde hem voor de afvaart. Een week na vertrek belandde hij in dezelfde storm die Katia en mij overviel. Hope leed schade maar voor Philip liep het erger af; hij verloor zijn schip. Deze week het interview en de reconstructie van Philip’s laatste noodlottige reis.
Gekweld door liefdesverdriet
Philip vertrok uit Fankrijk in 1991. Hij was getrouwd en had twee kinderen maar zijn vrouw had hem verlaten. Zoals zo veel zeebonken besloot hij gekweld door liefdesverdriet te gaan zeilen en alles achter te laten. Hij vertrok met zijn boot en liet zijn vrouw, haar vriend en zijn eigen twee kinderen achter.
Avonturen in de Middelandse zee
Philip had weinig aan boord. Hij had simpele navigatiesystem en geen paspoort . Hij gebruikte zijn Franse verblijfvergunning om zich te identificeren. In ’92 vertrok hij uit Libië omdat de autoriteiten zijn Franse verblijfsvergunning weigerden. Hij werd onderweg omcirkeld door straaljagers van een Amerikaans vliegdekschip die hem leken leken te gaan bombarderen. Philip reageerde over de radio:“ Fuck off, you yanks!!”
Mensensmokkel vanaf Kaap Verdie
In Madeira was Philip blut en werd het land uit gezet. Hij zeilde naar de Kaapverdische eilanden. Daar bood men 1000 dollar voor een lift naar de Caraiben maar de meeste waren grote kerels. Philip beloofde een sympathieke Afrikaan genaamd Kenjun mee te nemen voor 400 dollar. Na 1000 mijl kwam Kenjun voor het eerst aan dek en beweerde dat ze verkeerd voeren. Wat Philip ook zei, Kenjun geloofde hem niet en alleen contact met een ander schip overtuigde hem. In de Caraïben (Bequia) bracht hij Kenjun’s spullen aan land. Kenjun zelf zwom ‘s nachts naar wal. Het was de laatste keer dat hij hem zag.
Al zijn vrienden overleden
Na vele omzwervingen vestigde Philip zich in de stille oceaan. Hij verkocht zijn boot en begon op Nuku Hiva een printshop en jachtservice. Het ging hem goed; hij maakte vrienden, genoot en kocht een andere boot waarmee hij naar de verschillende tropische eilanden voer. Maar na zeventien jaar waren al zijn vrienden overleden: “ Er is niets meer voor mij hier. Het enige dat mij rest is naar zee terugkeren op zoek naar een mooie nieuwe plek”.
De afvaart
Ik sprak Philip weer op Nuku Hiva op 19 juni. Hij had een Poolse opstapper (Zibbie) gevraagd mee te varen. Zibbie was oud en onervaren en net van een andere boot gezet. Maar ze vertrokken toch, een week later dan gepland. Na een week was Tahiti nog 100 mijl weg. Terwijl Katia en ik onze Iridium Go gebruikten voor weersvoorspellingen wisten Philip en Zibbie niet wat er aan kwam.
De Storm(*)
Aan boord van Hope zagen we diezelfde middag een zuidwester storm met windkacht 8 plus komen. Wij bereidden ons voor maar verloren toch dekuitrusting, twee zonnepanelen en scheurden het grootzeil. Maar voor de twee oude mannen kwam de storm als een verassing. De wind gierde door de verstaging en Philip en Zibbie verloren de controle. In een wanhoopspoging en ongetwijfeld overvallen door schrik en schade begingen ze de ultieme zeemanszonde. Philip probeerde de verradelijke kust aan te lopen in de storm.
De wind, de hoge golven en de stroming zorgden voor een oncontroleerbare situatie. Om 04:00 ‘s nachts liep de houten ketch stuk op de riffen aan de zuidkant van Tahiti, en zond Philip een Mayday uit. In de ochtend werden de twee gered door de kustwacht en naar het ziekenhuis gebracht. Philip heeft het laatste verloren wat hij bezat en ziet nu een ongewisse toekomst tegemoet.
Dagelijkse updates? Via onze Facebook pagina
Joshua zeilt met tuigage van Carl Stahl Yachting
Deze blog is verzonden met mijn Xtreme Districts Iridium Go
 
(*) Reconstructie o.b.v. ooggetuigen en redders. Philip zelf is onbereikbaar.