Olie is de nieuwe slavernij

Eind december kwam ik samen met mijn broertje Paul aan op Kaap Verdië. Kaap Verdië  is een voormalige doorvoerpost voor slaven richting Amerika. De tweede stad van het eiland, Mindelo, is een bonte verzameling van huisjes en koloniale gebouwen. Op de markt herinneren Portugese muurschilderingen aan de tijden waarin Afrikanen in rijen wachtten op transport naar Amerika.
De Kaap Verdiaanse bevolking is een bonte mengelmoes van mensen ontstaan uit West Afrikaanse slaven en Portugezen. Deze mix zorgt er voor dat Kaap Verdianen een wisselende huidskleur hebben varierend van blank tot zwart en alles daar tussenin. Het bijzondere is dat veel Kaap Verdianen lichte ogen hebben. Je ziet hier veel lichtbruine ogen,  groene ogen en zelfs blauw en grijs. Prachtig!
Olie en slavernij
“Olie is de nieuwe slavernij.” Deze uitspraak doet kapitein Jorne Langelaan van de Tres Hombres als ik hem tref in Mindelo. Ik ontmoet Jorne en zijn bemanning in de haven en besluit hem te interviewen. “De Tres Hombres is het enige zeilschip ter wereld dat vracht vervoert en geen motor heeft” vertelt Jorne trots. “Het schip vervoert vracht tussen de Amerika’s en Europa. Denk aan rum, chocola en specerijen”.
Volgens Jorne hebben slavernij en olie een belangrijke overeenkomst. Beide maken energie beschikbaar voor de economie en beide leiden tot misbruik. “Slavernij leidde tot misbruik van mensen, olie  leidt tot misbruik van onze aarde. Het probleem is dat we als mensheid maar telkens meer en meer willen. We lijken bereid daar heel veel voor kapot te maken, niet alleen voor onszelf maar ook voor de generaties na ons.”
Op de oceaan
Jorne zeilde jaren geleden de oceaan over op het schip Europa met zijn twee vrienden Arjen van der Veen en Andreas Lackner. Terwijl de drie jongens over de oceaan zeilden zagen ze om hen heen enkel vrachtschepen met rokende schoorstenen. “Het was een bijna misdadig gezicht. Terwijl wij natuurlijk over de oceaan voeren zagen we om ons heen hoe de mens de aarde verziekt met de uitlaatgassen van schepen.”
Ook ik schrok van de aanwezigheid van de mens op zee nadat ik met Hope uit Nederland was vertrokken. Op de oceaan vind ik het nog relatief rustig. De enige schepen die je af en toe ziet zijn enorme olietankers en containerschepen die aan de horizon voorbijschuiven. Maar toen ik tien mijl uit de Nederlandse kust voer stuitte ik op immense netwerken van olieplatforms, gasleidingen en andere menselijke bouwwerken. Ik schrok er van. ’s Nachts lijkt het wel een kermis op zee met al die lichtjes!”
De Tres Hombres
Met elkaar bedachten Jorne en zijn vrienden hoe ze iets konden bijdragen aan een betere wereld; iets kleins, iets toekomstgerichts en iets positiefs. Dat werd de Tres Hombres. Kapitein en bemanning zijn grotendeels Nederlands maar het schip vaart onder de vlag van Sierra Leone omdat een Nederlands vrachtschip verplicht een motor moet hebben. Het schip vervoert vracht emissieloos (fair transport). “Ze is voor een paar duizend euro gekocht en door ontzettend hard werk met veel vrijwilligers opgeknapt en in de vaart gebracht. ”
Kopenhagen en Haiti
De eerste reis van de Tres Hombres was naar Kopenhagen voor de klimaatconferentie. Daarna kwam de Tres Hombres terug naar Den Helder om medicijnen in te slaan voor Haiti. De Tres Hombres was het eerste Europese schip dat aankwam in Haiti na de aardbeving. “Kun je het je voorstellen?” Zegt Jorne verontwaardigd. “We hebben de oceaan overgezeild op ons zeilschip en komen daar  als eerste aan?!” Inmiddels is de Tres Hombres een aantal jaar in de vaart en vervoert het vracht over de wereldzeeen. “Kapitein zijn van dit schip geeft mij ontzettend veel voldoening.”
Gestrand in Kaapverdië
De Tres Hombres is alweer een tijdje geleden vertrokken uit Kaap Verdie. Ondertussen zitten Hope en ik hier “vast”. Mijn broertje vliegt morgen terug naar Nederland. Hij komt over zes weken terug maar in de tussntijd zit ik alleen aan boord. Maar erg vind ik dat niet. Ik geniet hier ontzettend van het leven. Mensen zijn ontzettend open, alles is spotgoedkoop en iedereen is ontzettend relaxt. Als ik ’s ochtends naar de markt drentel kom ik onderweg allerlei mensen tegen; locals, wereldzeilers,  toeristen, reizende artiesten, you name it! Ik maak een praatje met ze of we gaan een biertje drinken. De zee mis ik op het moment niet zo. Op oceanen zeilen is ontzettend mooi maar verre landen en culturen ontdekken vind ik minstens zo interessant!