Terug naar het paradijs

Ik wacht op mijn vlucht en zit met drie stuks volgepropte handbagage bij de gate. De afgelopen weken zag ik met toenemende weemoed hoe de heerlijke Nederlandse zomeravonden plaatsmaakten voor steeds killere dagen en langere nachten. Mijn zomerse herinneringen werden weggeblazen door een ijzige wind die de herfst in vlagen bruinrode bladeren door de straten blies. Ondanks dat het vijf heerlijke maanden waren met vrienden en familie, kan ik niet wachten om terug te vliegen naar het Caribisch gebied waar Hope en mijn Kaap Verdische liefde Katia op mij wachten. Katia zelf vindt het ook écht tijd. Ze vloog zes weken voor mij uit en is voor het eerst zonder mij aan boord.
Een idyllische reis over de stille oceaan
Katia ontmoette ik in 2012 op de Kaap Verden en we zeilen sindsdien samen rond de wereld met mijn 34 voet zeiljacht Hope. Na drie jaar op de Atlantische oceaan gaat Hope in februari eindelijk door het Panama kanaal en gaan we de stille oceaan op. Voor ons liggen dan 16.000 kilometers oceaan bezaaid met duizenden tropische eilandjes, atollen en geïsoleerde culturen. De stille oceaan is enorm en het voelt als een sprong in het diepe. Daarom ben ik des te dankbaarder dat ik deze idyllische reis samen met Katia ga maken.
Gegrepen door het moment
Toen ik uit Nederland wegzeilde dacht ik zoals ik was opgeleid; als een jurist. Ik zou in drie jaar de wereld rondzeilen en dacht precies te weten waar ik wanneer zou zijn. Ik moet terugkijkend glimlachen om die mooie plannen. Wat in januari 2012 gewoon een bijzondere week op een onbewoond eiland zou worden veranderde hoe ik dacht. We lagen toen ten anker bij het onbewoonde eilandje St. Luzia met nog twee boten en vierden het leven met elkaar: overdag visten we samen, ´s avonds speelden we accordeon en ´s nachts zongen we tot diep in de nacht. Een dertigjarige Fransman inspireerde mij om meer in het moment te reizen: “Joshua, ik lééf elk moment, ik blijf totdat ik vertrek en ik heb géén schema. Ik heb misschien een richting maar geen plannen want die staan tussen mij en het moment”. Wat een purist was die man, daar kon ik nog wat van leren!
De Kaap Verden gaven mij ontzettend veel
Na de ontmoeting met de Fransman besloot ik op de Kaap Verden te blijven en de eilanden boden mij alles wat een jonge wereldzeiler zich kan wensen. Nieuwe vriendschappen, mooie muziek, verschillende eilanden, en last but not least, een weldaad aan prachtige vrouwen in een verhouding van vier vrouwen per man. Ik had een combi baan als kapitein op een luxe zeiljacht én als marketing executive. Een droombaan met zeilen en ondernemen, mijn twee grote passies, in één. Ik leerde er Creools, Portugees en nadat ik bedaarde kwam Katia in mijn leven. Op de Kaap Verden leerde ik dat ik het overal ter wereld kon maken. Het afscheid vorige zomer was moeilijk maar Zuid Amerika en de Cariben vulden de ontstane leegte terwijl met Katia aan mijn zijde de eilanden altijd dichtbij waren.
Bij de Vaarkrant                                                                                                 
Na de zomerpauze mag ik weer wekelijks voor u gaan schrijven. Het belooft een uitdagend en interessant jaar te worden. Dit jaar probeer ik meer video en foto’s voor u te maken en zal ik vaker updates versturen met mijn nieuwe Iridium Go van Xtremedistricts. Maar nu is het eerst tijd om terug naar de Cariben te gaan; de vlucht gaat zo boarden.