The Plunge – Eastbourne U.K.

Precies zoals ik met mijzelf had afgesproken startte ik op 31 juli 2011 – 1000 (LT) de motor van mijn schip om uit te varen. Maar wat ik niet kon bevroeden, is wat een ontzettende emotie dat moment bij mij zou oproepen. Als ik deze woorden schrijf voel ik het nog. Mijn vader en moeder waren er, mijn broers en mijn vrienden en familie. Allemaal om afscheid van mij te nemen. Een onwerkelijk gevoel was het daar op de kade. Ik kon lachen en huilen tegelijk.
Hope ligt er vredig bij in afwachting van wat komen gaat. Eerst is er champagne voor het schip en daarna voor ons allemaal. Na een toost en een korte speach van mij is er gelukkig Jaap (kapitein en mentor) die het moment breekt met een leuke anekdote. Een oude kapitein waar hij onder voer bleek na 50 jaar nog elke dag in een laatje te spieken met daarin een briefje; Bakboord is links en Stuurboord is rechts. Daarna was het tijd. Ik geef iedereen een knuffel en de tranen springen in mijn ogen. Nadat ik iedereen langs ben gegaan stromen de tranen over mijn wangen.

Maar dan is het echt tijd om te gaan. Het uitzwaaicomité drentelt langzaam de steiger af terwijl Bart en ik de laatste hand aan het schip leggen. Ik ga onderdeks en roep de haven aan: “This is Sailing Vessle Hope, Sailing Vessle Hope, two persons on board, next destination: Scheveningen, preparing for departure, please send out the photography vessel, and thanks again for the assistance, Hope OUT”. Dan maakt Jaap trossen los en geeft ze aan ons. Hope glijdt achteruit de box uit en ik geef het afvaartsein met de scheepshoorn: TOEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEET ( 5 seconden). “Dag Jaap! Dag Agnita! ” Langzaam vaart Hope de haven uit richting zee terwijl het bootje met Diederik ons tegemoet komt varen om foto’s te maken.
Eenmaal buiten de haven zet ik het gas open en Hope snelt tussen de enorme pieren door naar zee. Vrienden en en familie staan op de Zuidpier en zwaaien ons uit. Wat een bizar en onwerkelijk moment is dit. De mensen op de pier worden snel kleiner en zijn weldra niet meer te onderscheiden van de pier waar ze op staan te zwaaien. We hijsen de zeilen en eenmaal op zee stellen we de koers in; SW. De zon schijnt en de golven om ons heen spelen met het schip. We zijn op weg! We gaan naar Scheveningen om een paar dagen bij te komen, het strand op te zoeken en te proosten met vrienden die langs komen. Daarna naar Engeland en snel door naar Portugal richting de zon en de Passaatwinden.

Het afscheid en vertrek zijn nu vier dagen geleden. Inmiddels schrijf ik deze blog in een pub met een kop Engelse koffie in mijn hand. We zijn gister aangekomen in the UK (Eastbourne). Hoe het ons tot gister verging lees je in mijn volgende blog! Bedankt voor het geweldige afscheid!
Joshua OUT