Twee broers zeilen naar Brazilie

Alle tijd
In de ondergaande avondzon wiegt Hope heen en weer op de Atlantische deining. Achter ons zien we de baai van Mindelo kleiner worden. Ik kijk er naar met gemengde gevoelens en een  brok in mijn keel. Om de paar minuten gaat mijn telefoon en krijg ik smsjes van vrienden en vriendinnetjes die mij veel geluk wensen. Er staat geen wind dus we varen op de motor de oceaan op. Mijn broertje is net klaar met zijn vriendinnetje bellen als we buiten het bereik van de telefoonmasten varen. Het wordt eindelijk stil aan boord. Terwijl we de nacht in varen is het gevoel nieuw. We praten wat met elkaar maar beseffen goed dat we daar de komende weken alle tijd voor zullen hebben.
Zon
Zoals voorspeld steekt in de ochtend de wind op. Het is een flauw briesje maar met de licht weer zeilen klieft Hope zelfverzekerd door de golven. De zon wordt al vroeg op de dag sterk dus we beginnen aan de bouw van onze zonnetent. Met een gescheurd zeil, stokken en lijntjes knutselen we een zonnetent in elkaar om ons te beschermen tegen de vurige hemelstralen. Doordat we onderweg zijn naar de evenaar wordt de zon elke dag sterker en de lucht vochtiger. Bovendien wordt de wind steeds flauwer. We hebben slechts voor vier dagen diesel dus we zijn er erg zuinig mee.  Als we de evenaar naderen is de wind zo licht geworden dat we de grootste zeilen nodig hebben om nog vooruit te blijven komen. Onder de brandende zon en met in totaal tachtig vierkante meter zeil wiegt Hope op een nauwelijks waarneembaar briesje naar het zuiden.
Verse vis voor het moraal
Onze verse groente, fruit en vlees zijn na een week op. We gruwelen beide van ingeblikt vlees (corned beef) en vinden ingeblikte vis ook niet echt lekker. We stromen daarom elke dag een vislijn achter het schip aan.  Onze eerste vis vangen we pas na vijf dagen en is niet erg lekker. Toch zijn we blij met onze vangst. Na de eerste week week vangen we onze eerste grote vis, een Dorade van een meter. We hebben eerder Dorade gevangen en weten hoe lekker die smaakt. De koelkast gaat direct op de hoogste stand en we maken de vis schoon. De filets wegen bij elkaar ongeveer zes kilo. Dat is genoeg om drie dagen onze buikjes rond te eten. We zijn erg blij en maken direct een maaltijd met Dorade sashimi, vers gebakken Dorade en gekruide Dorade getrokken in wijnazijn. Heerlijk! De rest van de reis zijn we gezegend met verse vis en vangen we een grote Wahu, twee tonijnen en nog wat kleinere vissen.
Onze vrienden
Tijdens de reis worden we vaak vergezeld door dolfijnen. Walvissen zien we alleen in de verte. De dolfijnen liften mee op onze boeggolf en halen de raarste capriolen uit. Soms zien we ze in de verte rondspringen met een wolk zeevogels er boven. Dan jagen ze hele groepen vis op om er van te eten. We krijgen ook bezoek van een ontzettend schattige vogel die we liefkozend “meneer vogel” noemen. Meneer vogel is een beetje verlegen. Hij landt op het achterschip om uit te rusten en laat zich met lichte tegenzin door ons aaien. Hij wil geen eten en drinken van ons aannemen. Door alle aandacht die wij hem geven vliegt hij tot onze spijt weg. Maar hij blijft ons volgen en komt nog drie nachten terug. Hij zoekt dan stiekem een plekje aan dek en gaat met zijn rug naar ons toe zitten zodat we hem niet zien. We lachen ons kapot om deze schattige meneer vogel en missen hem wanneer hij voor de kust van Brazilië richting land vliegt.
Wind
Rondom de evenaar komen we in de doldrums en is het weer bagger. Het is heet, het regent continu en er is geen wind. Om snel door de doldrums te komen gebruiken we de motor. We verwachten na twee dagen er doorheen te zijn maar na twee dagen is de situatie nog steeds hetzelfde. Met nog vierentwintig draaiuren worden we behoorlijk zenuwachtig. We zien ons genoodzaakt elke zuchtje wind te benutten en beleven een aantal vermoeiende dagen.  Zeilen hijsen, stukje varen, wind weg, stukje motor, harde wind, kleinere zeilen hijsen, wind weg, weer zakken, hijsen, zakken, om gek van te worden! Door het vele werk aan dek is mijn rechterknie rood en dik. Maar dan opeens op vierhonderd kilometer ten zuiden van de evenaar steekt de wind op. Binnen een paar uur staat er dikke wind en gaan alle grote zeilen de kast in. We hebben een ruw nachtje maar we zijn dolblij met de wind. De rest van de tijd staat er een bestendige niet al te harde Zuid Oost passaat en varen we het ene dagrecord na het andere. Binnen zes dagen zeilen we de resterende vijftienhonderd kilometer naar Brazilië.
Zuid Amerika
We blijven voor de veiligheid ver uit de kust en varen drie dagen parallel van Brazilië zonder land te zien. Op de ochtend van de achttiende dag zien we land. Wauw! Dit is Brazilië?! De getallen op onze navigatie apparatuur vertellen ons dat dit Brazilië moet zijn maar na zo veel tijd op zee kunnen we het bijna niet geloven. We varen bij zonsondergang de haven binnen en krijgen een warm welkom van een stel Franse zeilers. Ze nemen ons mee uit eten maar we staan te tollen op onze benen van de landziekte en de Carparinha. Met alle herrie, mensen en auto’s om ons heen weten we niet hoe snel we terug moeten naar het schip om te slapen. Maar dat geeft niet, we zullen snel genoeg wennen aan het landleven. Morgen worden we wakker in Brazilië!