Van droom naar zes jaar reizen

Als jonge advocaat in spe, ging Joshua op een avond langs bij jeugdvrienden. In een pittig gesprek realiseerde hij dat zijn droom geen glanzende carrière was, maar dat hij wilde reizen en de wereld ervaren. Hij kocht een schip, doopte het Hope en zeilde de wereld in. Onderweg ontmoette hij Katia en ze zeilden samen de wereld rond. Joshua en Katia komen in augustus thuis en voor de Telegraaf blikt Joshua terug op de hoogte en dieptepunten van zes jaar wereldzeilen

Sprong in het diepte

We vertrokken vanuit Amsterdam, uitgezwaaid door vrienden en familie. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik met mijn hele hebben en houden de wereld in zeilde. Gelukkig gingen vrienden met mij mee. In de golf van Biskaje heb ik mijn eerste diep ontroerende ervaring op zee. Ik lig op mijn rug en kijk naar de maan en sterren boven mij. De hemellichamen werpen een zilverkleurig licht over een vlakte van ruisende golven. De wind streelt de zeilen en duwt ons zachtjes voort terwijl we door een eindeloze vlakte van water glijden. Ik hoor hoe dolfijnen om ons heen met de boot spelen diep in de nacht. Als ik in ons kielzog kijk zie ik hoe fluorescerend plankton voor een magisch schouwspel zorgt. We laten duizenden stofjes achter ons die oplichten en wegdwarrelen in het donkere water van de nacht.

Pure vrijheid

Een paar maanden later zijn Jurian, een goede vriend van mij, en ik in Lissabon op stap. In de sfeervolle straatjes van Bairo Alto staan we in een bar te praten met twee knappe Nederlandse blondines. “Ja, we zijn hier zelf naartoe gezeild” vertel ik, terwijl Jurian instemmend en trots knikt. De blondines hangen aan onze lippen en luisteren naar onze zeemansverhalen over hoe we zelf naar Lissabon zijn gezeild. “Het was ruw op zee, gister was er storm, maar we hebben ons er doorheen geknokt..” vertelt Jurian. De meiden knikken aandachtig terwijl we verder vertellen. Op reis met Hope ervaar ik een gevoel van overwinning en van mannelijkheid. Het is pure vrijheid en het is onbeschrijfelijk mooi…

Sao Nicolau Kaapverdie – dorre landschappen

Verliefd op Kaapverdië…

Toen ik voor het eerst aankwam op het eiland Sao Vicente op de Kaapverdische eilanden, was ik teleurgesteld, het eiland leek vanaf zee droog en weinig bijzonder. Maar de Kaapverdische eilanden veranderden mijn reis voorgoed. De ware schoonheid van de eilanden bleken de mensen en de rijke cultuur. En ik ontdekte dat elk eiland een andere geografie en natuur heeft; van maanlandschappen tot groene valleien. Ik besloot te blijven, en werkte ruim een jaar als kapitein op zeiljacht Perseverance of London. Katia werd hostess aan boord en we werden verliefd terwijl we een jaar samenwerkten. Daarna besloot ik verder de wereld rond te zeilen met Hope, en ik vroeg of ze met mij mee ging. Ze zei ja…

Santo Antao Kaapverdie – groene landschappen

Oog in oog met een walvis

Katia en ik zeilden samen tienduizenden kilometers en bezochten zo veel eilanden dat we de tel kwijt zijn. Maar de meest onvergetelijke ervaring was in het Koninkrijk van Tonga. Hier komen bultrug walvissen naartoe om te paren en te kalven en samen met een lokale gids gingen we het water in om ze te ontmoeten. We kwamen oog in oog met een moeder walvis, 400 keer zwaarder dan een mens, en ik keek haar aan, en zij keek naar mij. Ze zoogde haar kalf waar we bij haar waren en het jong kwam bij ons om te spelen. Maar wat mij het meest ontroerde, is dat de moeder als ze boven kwam om adem te halen, heel voorzichtig wegzwom zodat ze niet boven zou komen waar wij zwommen. Dit machtige enorme dier leek zich te beseffen hoe fragiel wij zijn en probeerde ons niet te bezeren. Dat ontroerde mij diep…

Oog in oog met een walvis is Tonga

Vervelend bootonderhoud

Niet alles tijdens de reis was fantastisch. Ik vond zelf het bootonderhoud soms best vervelend. Hoewel we nooit grote problemen hadden, ben je als zeezeiler gewoon een vast deel van je tijd kwijt aan onderhoud. De zilte zee en felle zee tasten elektronica en je materialen aan, en je bent zo veilig als je schip, dus ik zorgde dat Hope altijd in goede conditie bleef. Dat kostte tijd en geld en daar moesten we soms dingen voor opgeven. In Fiji wilde ik ontzettend graag naar het eiland van de film Blue Lagoon, maar we hadden niet de tijd om en het onderhoud te doen en op tijd te zijn voor het cycloonseizoen dus we voeren langs het eiland. Op dat soort momenten baalden we.

De wereld is schitterend

Voordat ik vertrok was mijn wereldbeeld vooral gebaseerd op wat ik wist van media. Na zo veel jaar,  klopt het beeld van een gevaarlijke wereld voor ons niet, want onze ervaring is er een van schitterende plekken en nieuwsgierige, warme mensen met wie we ons kunnen verbinden. We mengden ons tussen de miljardairs op de superjachten en mensen in hutjes en realiseerden ons dat rijkdom (of armoede) geen graadmeter is van geluk. Ook werden we altijd warm ontvangen, van het Amazonewoud tot in de Polynesische eilanden tot Laos en Sudan. Vooral Sudan blijft ons bij. We hadden een beeld van een gevaarlijke woestijn maar wij werden met warmte, respect en een glimlach ontvangen. Mijn conclusie na zes jaar wereldzeilen? De wereld is schitterend.

Joshua schreef het boek “Op Reis met de Hope”  Mail ons voor een gesigneerde exemplaar 🙂 Joshua en Katia heten je welkom bij de opening van de HISWA te water op 29 augustus om 11:00 in Amsterdam. Ontmoet Joshua en Katia persoonlijk, schud ze de hand, hef het glas, neem een kijkje aan boord van Hope en beleef zes jaar wereldzeilen.