Voeten in het zand

Nippend van een biertje kijk ik uit over de bontgekleurde huisjes van Mindelo op de Kaap Verden. Binnen een maand is alles totaal veranderd. Ik heb Hope ondergebracht in een marina in Brazilië, ik ben drie weken in Nederland geweest en nu ben ik weer terug op de Kaap Verden, 4000 kilometer van mijn schip. Het is moeilijk om een begin aan te wijzen van deze gebeurtenissen maar zoals vaker begon het toen ik een biertje aan het drinken was. Mijn broertje en ik praatten wat met een bevriende Spaanse zeiler van een jaar of dertig die serveerde in de bar. Toen hij weg was begonnen we ons grinnikend af te vragen wat hij zou verdienen. We kwamen uit op maximaal 25 euro per dag.
Na bijna een jaar over onze planeet reizen is er veel in mij veranderd. Ik geniet ontzettend van dit leven en ik moet schoorvoetend toegeven dat ik misschien wel voorgoed verpest ben voor het leven dat ik hiervoor leefde. Ik zie mijzelf gewoon niet meer met lichte tred mijn kantoor binnen lopen, ‘goedemorgen!’  roepen en een kop koffie inschenken om vervolgens de rest van de dag naar een scherm te turen. Ook daags in de file staan onderweg naar cursussen en workshops en in pak rondrennen over stations trekt me hoegenaamd niet meer. Ik heb nu zo een grote vrijheid en openheid ervaren dat ik niet terug wil naar het leven dat ik hiervoor leefde.
Maar mijn reis rond de wereld had wel een heel duidelijke terugkeer in zich, namelijk het moment dat ik rond de aarde zou zijn gevaren en weer in Nederland uit zou komen. En dan ook nog eens zonder geld en met de noodzaak om direct te gaan werken. Dat vooruitzicht zag ik steeds minder zitten. En mijn budget was nog goed voor maximaal twee jaar. En met een absolute aversie voor horecawerk en andere `baantjes` begon het te dagen dat ik  een nieuwe stap moest gaan zetten. Na zo lang niet werken vond ik dat eigenlijk helemaal niet erg. Ik ben toe aan een nieuwe uitdaging.
Nadat mijn broertje en ik onze biertjes op hadden heb ik er met hem over gepraat en ging ik terug aan boord om mijn laptop op te halen en een berichtje te typen via Facebook. Ik schreef een berichtje naar een Nederlandse investeerder die ik eerder op de Kaap Verden had leren kennen. Ze hadden me toen al gepolst voor een job daar, maar ik was er niet voor te porren omdat ik de Atlantic over wilde zeilen met mijn broertje. Na mijn berichtje ging het echter razend snel: CV opsturen, twee sollicitatiegesprekken via Skype en twee weken later stond ik met koffers en al aan dek van mijn lieve Hope. Met tranen in mijn ogen werd ik door twee Brazilianen van boord gehaald en even later was ik op weg naar Nederland en een nieuwe toekomst.
Verbazing maar ook blijdschap bij familie en vrienden. Ik houd ontzettend van reizen maar ik houd ook heel erg van de mensen die mij goed kennen. Ik was heel blij om iedereen weer te zien! Als ik in Nederland ben krijgt een van mijn beste vrienden een zware tijd als zijn moeder ernstig ziek wordt en ook andere vrienden kunnen wel wat support gebruiken. In Nederland vlieg ik drie weken heen en weer tussen vrienden en familie en mensen en bedrijven die ik moet bezoeken. Ook begin ik al op afstand aan mijn nieuwe job. Na drie hectische weken in Nederland zie ik voor het eerst de Kaap Verden vanuit het vliegtuig. Wat ontzettend bizar! Ik land op 17 mei, precies twee maanden nadat ik er vertrok met mijn schip.
De Nederlands- Engelse investeringsmaatschappij waar ik voor werk bouwt hier luxe wellness villa’s. Ook is er een zeiljacht dat toeristen rond de eilanden gaat varen. Ik woon en werk in een van de villa´s en ben samen met een international team verantwoordelijk voor de marketingstrategie, het MVO beleid en juridische zaken. Tegelijkertijd ben ik kapitein van het zeiljacht waarmee ik straks onze gasten rond de eilanden ga varen. Als ik mijn droomjob zou kunnen beschrijven zou die er zo uitzien! Mijn lieve Hope blijft ondertussen in mijn hart, ik voel me ook een beetje schuldig dat ik nu niet bij haar ben. Maar tegelijkertijd weet ik dat ze in Brazilië veilig is en op mij wacht. Ondertussen troost ik mijzelf maar met dat mooie spreekwoord: ‘oude liefde roest niet’. Ik beloof mijzelf haar in de toekomst weer mee naar zee te nemen en met haar op avontuur te gaan.
Lieve lezers, bedankt dat jullie de tijd namen voor mijn blogs. Ik zal af en toe nog een artikel schrijven voor One World en mijn huisblog positivewave.nl krijgt een make over. Ik zal af en toe blijven bloggen. Geniet van het leven!
Joshua van Eijndhoven