Voor het eerst Zeilen: Emiel - Gastblog

Langzaam word ik mij bewust van de golvende bewegingen in mijn kooi. In de verte hoor ik mijn naam. Het is Joshua die mij wekt. De golven rollen luid achterop het 34 voet lange zeewaardige zeiljacht waarop wij ons bevinden. De tijd is gekomen om Joshua af te lossen voor de laatste nachtelijke wacht tijdens onze tocht naar Lissabon. We naderen de kaap bij Lissabon en het is mijn taak te zorgen dat wij onze koers houden zodat we na mijn wacht samen kunnen beginnen met de nadering van Lissabon. Nadat ik mijn zeilpak heb aangetrokken klim ik vanuit de kajuit de kuip in en wrijf nog eens goed in mijn ogen. De wind suist luider dan ik mij herinner. Door de kaap is de wind toegenomen vergeleken met mijn vorige wacht. Inmiddels beginnen wij het continentaal plat te naderen.
Tijdens de wisseling van de wacht word ik op de hoogte gebracht van onze huidige status. We liggen precies op schema en halen een snelheid van wel zeven knopen, dat is ons eerder deze reis nog niet gelukt. Joshua gaat de kajuit in en begeeft zich naar zijn kooi. Tijd voor zijn korte nachtrust. Met veel voldoening denk ik terug aan de vorige dagen en nachten op de Atlantische Oceaan. Vanuit Baiona in Spanje zijn wij op de vlucht geslagen voor het slechte weer dat zich langzaam vanuit het noorden van Europa zuidwaarts verplaatst. Het is een vermoeiende tocht geweest die wij na een drukke dag tijdens een regenachtige nacht zijn begonnen.
In de stromende regen hebben we de Baai van Baiona achter ons gelaten. Gelukkig konden wij overdag al genieten van de prachtige zon die Portugal ons te bieden heeft. De dolfijnen die dagelijks met ons meezwommen  zijn er nu weer. Ze zijn dit keer alleen moeilijk zichtbaar in de duisternis die ons omringt. In de verte zie ik de lichten van Lissabon als spelden door het duister prikken. Achter Lissabon klimmen de eerste zonnestralen al langzaam over de bergtoppen. Ook wordt de gestalte van de Outra Banda zichtbaar; de beroemde brug van Lissabon die zich over de Taag uitstrekt. De aanblik vervult mij van vreugde, we zijn er bijna. Mijn wacht zit er bijna op. Nadat ik voor de laatste keer onze positie in de kaart teken wek ik Joshua. Het is tijd om samen via de Taag Lissabon binnen te varen.
Nadat wij in het schemer de vele visserstonnetjes en kolken in de riviermonding hebben overwonnen breekt de zon volop door. De tijd is gekomen om de vlag van ons gastland te hijsen. De Outra Banda doemt voor ons op als een grote stalen reus. Terwijl we onder de brug doorvaren horen wij het geschreeuw van het razende verkeer dat zich over deze gigant verplaatst. Heel indrukwekkend. We hebben het tij aan onze kant en verplaatsen ons snel verder de rivier op. Na enige tijd laten wij de Atlantische Oceaan en de Taag achter ons en varen we onze haven binnen. Lissabon lonkt.