Vriendschap (Gastblog uit Brazilië)

Ik was bemanning aan boord van Hope in 2011 en zeilde van Portugal mee naar de Canarische eilanden. Beter dan het vermogen om vriendschappen te sluiten is om vriendschappen te houden en dat motiveerde mij om weer bemanning te zijn aan boord van Hope en Joshua en zijn geliefde Katia op te zoeken. We ontmoetten elkaar opnieuw in december  2013 en januari 2014 voor een reis langs de Caribische eilanden noordwaarts vanaf Trinidad en Tobago en maximaal genietend op de eilanden op ons pad.

 
Onderweg waren er verschillende culturele verschillen. Ik ben zelf slachtoffer van racisme geweest en ik kon op mijn vriend Joshua’ zijn gevoel voor humor vertrouwen in zijn omgang met vreemde reacties van blanke zeilers. Laat ik de scéne schetsen: een Nederlandse vlag, een gekleurd stelletje en een blank iemand (ik). In Joshua zijn woorden : “hey kijk die goede Nederlandse zeiler neemt twee locals mee voor een zeiltochtje”. Hoe ironisch.

De eerste zeiltocht was lang omdat ik niet kon wachten om aan te komen. En terecht: Grenada bleek meer voor mij in petto te hebben dan prachtige stranden; het bracht een prachtige meid aan boord; Vivian, een hete medicijnenstudent uit de V.S  Dit bracht de trip naar een nieuw niveau en toen de meiden weg waren herinner ik hoe ik genoegzaam grapte: “Geld voor niets, vrouwtjes voor niets” (Braziliaans gezegd)
We hadden erg veel lol toen we meededen aan een Hash, een cross country wandeltocht waarbij ik gedwongen bier uit mijn schoen moest drinken. We genoten van watervallen beklimmen, Kerstmis vieren en Nieuwjaarsavond en werden bijna van Petit Martinique gezet voor het wandelen op privé stranden. Dit alles overgoten met een saus van grappen en grollen over Horny, oh nee Honey mosterd saus en verse smoothies. En ja! er zijn haaien in de Cariben. We vingen er één en een andere at een gevangen tonijn van de haak. Al met al was het leven in de Cariben langzaam en heerlijk.


Het mooiste moment voor mij was toen we een familie met drie kinderen tegenkwamen die de wereld aan het rondzeilen waren met hun ouders. Hoge kosten voor onderwijs? Taal professors? Deze kinderen waren gezegend met hun ouders als leraren en mensen van over de hele wereld om hen te leren en te inspireren met onschuldige dromen. Geen iphones, geen duur speelgoed maar de zee, de boot en de mooie plekken waar ze kwamen.

Toen ik terugkwam in Brazilië en mijn verhalen vertelde kwam één vraag altijd terug; hoe kan je vriend zo een leven betalen? Is hij soms miljonair? Het zou té makkelijk zijn als hij miljonair was en dat is wat ik zo in mijn vriend Joshua bewonder: het vermogen om simpel en majestueus te leven, de complexiteit en simpliciteit van het zeilen; om zo een goed leven te leiden dat het een inspiratie wordt voor vele mensen die zijn verhalen lezen. Ik ben trots dat ik bemanning ben van sailingvessel Hope.